In de droomslaap van de derde slaapcyclus van vannacht kwam Ans Nieuwenburg-Bron mij wakker maken..
Ik ken Ans uit Eversham, de ijzertijd nederzetting van het prehistorische dorp Eindhoven.

Ans bewerkte daar de hoorns en de botten en ook af en toe de geweien als die er waren, maar die waren er niet zo vaak, want omdat de Evershammers het ijzer nog niet kenden hadden ze geen goede jachtsperen.

Ik kan me onze eerste ontmoeting nog goed herinneren, we gaven elkaar een hand en zonder iets te zeggen zagen we elkaars verleden in onze ogen.
We hoefden eigenlijk nooit te praten, maar toch hebben we dat veel gedaan.

Ik heb voor Ans een stel hele fijne kleine gereedschapjes mogen smeden en die ook op haar oude botten mogen uittesten, net zolang tot ze hetzelfde resultaat gaven als op de archeologische.
Ans had toegang tot ongekende archeologische bronnen over de hele wereld. In 1999 heeft ze van een stukje bot uit één van die bronnen, een middeleeuwse put uit 's-Hertogenbosch, voor mij een fluitje gemaakt. Dat fluitje heb ik toen ik het kreeg meteen om mijn ding in de 's-Peelruimte gehangen en daar is het blijven hangen totdat ik vorige week mijn ding ontstofte en afmaakte en afgelopen dinsdag in het cultuurcentrum plaatste.